Όλα έχουν αλλάξει. Διαφορετική πόλη, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές καταστάσεις.
Μα ο επίλογος της ημέρας είναι πάντα ο ίδιος..εγώ, μόνη σε ένα δωμάτιο.
Η ψυχή μου έχει χάσει την όμορφη κάλυψή της και είναι πιο γυμνή από ποτέ.
Το μυαλό μου σταμάτησε να σκεπάζει με ένα απαλό πέπλο τους ανθρώπους γύρω μου
και πλέον τους βλέπω όπως πραγματικά είναι. Μόνοι, άδειοι, τρομαγμένοι.
Τσακισμένη από την κούραση της ημέρας προσπαθώ να βρω καταφύγιο βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μου. Όσο πιο λογικά κοιτάω τα γεγονότα τόσο πιο παράλογη μου φαίνεται η ζωή μου.
Και κάπου εκεί, μεταξύ του χάσματος που αφήνει η γνώση και η τρέλα, έρχεσαι εσύ και βουλιάζεις μέσα του.

Πάρε με μαζί σου.

~ Jealousy will drive you...mad ~

Πρώτα είναι ο πόθος..
Μετά το πάθος..!
Μετά η υποψία..!
Ζήλια! Θυμός! Προδοσία!
Όταν η αγάπη είναι γι' αυτόν που δίνει τα περισσότερα,
δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη..!
Χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει αγάπη..!
Ζήλια!
Ναι, η ζήλια..
Θα σε τρελάνει...... !

Πώς μπορεί να εκφράσει κανείς την τόση απογοήτευση; 

Πώς μπορεί να βρει δικαίωση εκείνος που τα έδωσε όλα και απέτυχε;

Πώς μπορούν οι κουβέντες να ηρεμήσουν την ταραχή μου ;

Είναι δύσκολο το να προσπαθείς και να μην τα καταφέρνεις, αλλά ακόμα πιο δύσκολο να μην το κυνήγησες καν...


                                                 

Στενοχωριόμαστε για τα χαμένα μας όνειρα, κλαίμε για τις ελπίδες μας που έσβησαν και ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας το φως.  Είναι φορές που κατεβάζω τα παντζούρια και κρύβομαι κάτω από κουβέρτες μόνο και μόνο για να μη φτάνει ούτε και λίγο φως στα μάτια μου. Γιατί ξέρω.  Ξέρω πως εκείνες οι αχτίδες αντιπροσωπεύουν την έξω ζωή. Προσπαθώντας να εμποδίσω αυτές να μπουν στο δωμάτιό μου εμποδίζω τα ίδια τα προβλήματα να εισχωρήσουν στο μυαλό μου. 

                             ~ Η φυγή ~

                     Για πόσο όμως ακόμα;
                     Θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να επιστρέψω..

                     Τι θα βρω όμως εδώ;
                     Το τίποτα ή το πάντα;

                     Και ποιο από τα δύο με φοβίζει                                        

                     περισσότερο;...
                      

Μια αναδρομή, μια διαδρομή, ένας μικρός θάνατος..

" Ανάμεσα στις λέξεις ενός στίχου κλαίει σιωπηλά το ανείπωτο " 


Κι ανάμεσα στη δική μας σιωπή κλαίνε γοερά οι λέξεις που ποτέ δεν τολμήσαμε να πούμε.

Κι ανάμεσα στα διάφορα αισθήματα θρηνεί η αγάπη τον έρωτα που σκοτώσαμε και ο έρωτας την αγάπη που προδώσαμε.


Κι ανάμεσα στα χίλια μας λάθη ματώνουν οι όμορφες στιγμές που αποφασίσαμε να λησμονήσουμε και να προσποιηθούμε πως ποτέ δεν υπήρξαν.

Κι ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα πονάνε τα δυο παιδιά που γνωρίστηκαν κι ενώθηκαν μόνο και μόνο για να χωρίσουν.




Είναι πολλά αυτά που, όσο βαθύτερα κοιτάμε, θα ανακαλύψουμε πως τα πληγώσαμε. Μα είναι και πολλά αυτά που τα εξυψώσαμε, τους δώσαμε άλλη διάσταση.

Διάλεξε ποιες πράξεις θα κρατήσεις στο μυαλό και την καρδιά σου.

Κι εκείνο το κομμάτι ουρανού που είναι κρυμμένο στα μάτια σου ας μείνει όπως το θυμάμαι..
Τι ήθελα και σε θυμήθηκα; Η πολλή ησυχία φταίει. Και η ζέστη. Και το τέλος μια εποχής.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα πολύ και τα πάντα.
Ανούσιες κοινωνικές συναναστροφές που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να με αδειάζουν, να με κάνουν να χάνω το οτιδήποτε ωραίο έχω μέσα μου.
Γέλια με μια δόση δυστυχίας, γλυκόλογα με μία δόση πικρίας, κουβέντες για κουβέντες που έχουν γίνει πάνω σε κουβέντες από άτομα που δεν έχω δει στη ζωή μου.

Απογοητεύομαι, ξέρεις.
 Είμαι άνθρωπος και νιώθω.. Το να είσαι καλός ακροατής έχει ένα και μόνο μειονέκτημα : ΠΟΤΕ δε θα γίνεις ομιλητής με κοινό. Γιατί η μια σου ιδιότητα αναιρεί την άλλη. Το κοινό, αυτό το πολυπόθητο πλήθος που κάθε άνθρωπος επιθυμεί να τον περιτριγυρίζει. Το κοινό σου, αυτό που θ' ακούσει την κάθε σου ιστορία, που θα σε επιπλήξει μαλακά,  θα σε παινέψει, θα σ' ανακουφίσει, θ' αναζητήσει λύση στα προβλήματά σου και στο τέλος της ημέρας το μόνο που θα έχεις καταφέρει είναι να έχεις φιμώσει τις δικές του σκέψεις και τα δικά του θέλω.

Παραπονιέμαι διαρκώς.
Ποιο το νόημα όμως αν κανείς δεν το αντιλαμβάνεται; Κάθε μέρα ουρλιάζω τα παράπονά μου κι όμως κανένα αυτί δεν έχει εξοικειωθεί με αυτή την κραυγή μου. Πίστευα πως πρέπει να δίνεις την ευκαιρία στον άλλον, να σε γνωρίσει βαθύτερα.  Μα το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι που οι άνθρωποι έπαψαν να ανοίγονται, είναι που δεν υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τους ανοιχτούν.

Ο καθένας μας ζει στο δικό του μικρόκοσμο. Τα φίλτρα που έχουμε τοποθετήσει γύρω μας εμποδίζουν την ουσιαστική επικοινωνία. Τι θα πω και πώς θα το πω και αν θα είναι αρκετά φιλοσοφημένο ώστε να γίνει αποδεκτό.

...Χάνονται τα απλά λόγια και μαζί τους χανόμαστε κι εμείς... 

Ακόμα δεν πιστεύεις στα θαύματα;

Έρχεται κάποια στιγμή μετά από τόσο καιρό που συνειδητοποιείς πως ό,τι σε έκανε να θλίβεσαι πλέον δεν σ' αγγίζει..


Πάει καιρός που το είχα πάρει απόφαση.. κι όμως μόλις χθες φάνηκε να το καταλαβαίνω..

Η στιγμή που δεν μπορείς να κλάψεις άλλο.. Η στιγμή που περίμενες με τόση ανυπομονησία!
Αυτή.. Να πηγαίνεις σε μέρη παλιά, σε μέρη που φωνάζουν τ' όνομα του  και να είσαι ανίκανος ναι αισθανθείς το οτιδήποτε..  Για εμένα αυτό είναι νίκη..

Η αποδέσμευση από κάθε τι παλιό και σκουριασμένο.. Η ελευθερία του να μπορείς να εκτιμήσεις καλύτερα κάποια άτομα.. Η χαρά του να ανακαλύπτεις θησαυρούς που είχες αποδιώξει από δίπλα σου..

Όλη η κούραση, όλος ο πόνος.. Όλα εκείνα τα βράδια που κοβόταν η ανάσα σου και δεν μπορούσες να κουνηθείς.. Όλα εκείνα καταλαβαίνεις τώρα ότι δεν έγιναν για το τίποτα.. Πάντα πίστευα πως η λύτρωση θα έρθει σταδιακά, πως θα περνούσα πολλές καταστάσεις μέχρι να τη βιώσω..

Κι όμως έκανα λάθος..  Ένα "κλικ" χρειάστηκε, μια τόση δα στιγμή και τα πάντα έφυγαν..


Ωραίο που είναι το αεράκι.. Θα αφήσω πάνω του τις λέξεις που θέλω να σου πω κι εκείνο θα στις μεταφέρει.. Η στάση σου με βοήθησε.. κι ας μην το έκανες επίτηδες..


Μπορώ να δω εμάς να γνωριζόμαστε, να γελάμε, να μαλώνουμε, να αγκαλιαζόμαστε, να χωρίζουμε.. Μπορώ να τα δω χωρίς να στενοχωριέμαι, χωρίς να τα ζητάω..  Τα κάνω όλα αυτά έχοντας ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη..

Στο είχα πει κάποτε.. Μην κοιτάξεις ποτέ πίσω με θυμό.. Ήρθε η ώρα να τ' ακολουθήσω κι εγώ..!

*Smells like spring spirit*

Ο αγαπημένος μου μήνας. 'Ο,τι πιο μαγικό έχει συμβεί στη ζωή μου έγινε αυτόν το μήνα..

Ίσως να είναι ο καιρός, τα λουλούδια.. Ίσως αυτή η γενικευμένη αίσθηση ανανέωσης που μας πλημμυρίζει όλους..
Επιτέλους, έχουμε την ευκαιρία να αποτινάξουμε από πάνω μας αυτόν τον υγρό και κρύο χειμώνα. Μπορούμε να κατεβάσουμε τα καλοκαιρινά μας ρούχα και να στριμώξουμε στα πάνω ράφια τα χειμωνιάτικα.
Μήπως έτσι δεν κάνουμε και με τα αισθήματα μας; ...Τα μαζεύουμε περιμένοντας ότι αυτά που θα έρθουν θα είναι πιο χαρούμενα μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα θέλουμε να τα κρύψουμε κι εκείνα..

Όλα μου φαίνονται πιο ονειρικά αυτή την εποχή. Η κάθε μέρα έχει να μου διηγηθεί μια ιστορία. Μερικές φορές είναι χαρούμενη, άλλες πάντα όχι. Τις ακούω όλες με μεγάλη προσοχή κι ας ήμουν εγώ αυτή που τις έζησε..κι ας είμαι εγώ αυτή που τις ζει κάθε χρόνο...

Ωραίο που είναι αυτό το βράδυ.. Ούτε πολλή ζέστη, ούτε πολύ κρύο.. Όσο ακριβώς χρειάζεται για να μπορώ να το απολαύσω.. Πού και πού περνάει κανένα αυτοκίνητο, ένα φως ανάβει, ένα άλλο σβήνει..
....................................και κάπου εδώ αναρωτιέμαι εσύ τι να κάνεις.

Κοιμάσαι; Ακούς μουσική; Βλέπεις κάποια ταινία; Την σκέφτεσαι; Τι δε θα έδινα να ήμουν από μια μεριά και να σε 'βλεπα..  Θα φύγεις και το ξέρω, είναι αναπόφευκτο άλλωστε.. Αλλά πριν χαθείς θα ήθελα να ξεκλέψουμε μια στιγμή στο χρόνο , μια τόση δα στιγμούλα..να κοιτάξουμε πίσω και να χαμογελάσουμε.

Δεν σου ζητώ να μείνεις..Μα να ξέρεις πως όταν γυρίσεις εγώ δε θα είμαι η ίδια..τίποτα δεν θα είναι το ίδιο..
Εσύ θα έχεις αλλάξει..




Καλό μήνα..Η Άνοιξη  τώρα αρχίζει!